rakoun in santicas

şimdiye kadar yeterince iyi arkadaşım olduysa ondan mı ihtiyaç duymuyorum acaba yeni insanlara. bu olabilir işte.

yine tırnaklarımı boyarken hayatım üzerine düşündüm. hayatım değil aslında davranışlarım demek daha doğru olur sanırım. düşündüm, düşündüm baya baya düşündüm. sonra bu halimle mutlu olduğuma karar verdim. bende biliyorum, soğuk ve kapalı bir insan olduğumu , hatta bu oranın günden güne arttıgını. ama bazen insanlarla tanışmak ve konuşmak o kadar gereksiz geliyor ki. gereksiz derken zaman kaybı gibi gereksiz. yani ben şahsen bizzat kendim dururken diğer insanlarla neden vakit geçireyim diyorum bazen. hatta bazen değil sıksık. çünkü diğer insanlara alışıp ondan sonra onlarla konuşma isteği doğabilir içimde, ve onlarla konuşmadığımda mutsuz olabilirim. o zamn neden bu riski alayım ki diyorum. bir insana alışmanın ne kadar kötü birşey olduğunu biliyorum, insan çünkü alıştığın şey belkide en güvenilmez varlık dünyadaki. bir insana alışmakdansa bir elmanın varlığına alışmak daha güvenilir geliyor bazen. bazende düşünüyorum işte böyle bazen

bardak gibi aynı yaşamın tamamı. ama boyutu belirsiz. sen sadece doldurmakla yükümlüsün o bardağı aslında varlığından bile emin değilsin. büyüklüğü konusunda ise hiçbir fikrin yok, yada ne kadarını doldurabildin, tutturabildin mi ? yoksa hepsini boşunamı döktün şimdiye kadar hiç bir fikrimiz yok aslında. belkide benim bardağım dolmak üzere bilmiyorum, ve belkide yanlış şeylerle doldurdum. belkide yanlış diye birşey yok.  ama buna ragmen o bardağı doldurma hevesi herkesin içinde. oysa belkide o bardağa daha sonra bakacak olan yok belkide kimse sana ah nede güzel dolmuş bardağın demeyecek. dedim ya belkide bardak yok. bu kadar bilinmezlik varken hala bu çabanın neden olduğunu anlamak ise nerdeyse imkansız.

bir eksiklik var anlamlandıramadığım. ne yapsam gitmiyor içimden. bakıyorum şimdi kendime içime dışıma hatta sağıma soluma, bir sürü eksik var gibi sanki ama bana görünmezlermiş gibi. bilemyioru mbazen ne aradığımı bende, ama arıyoru mhala birşeyleri. belkide 26 ma giriyor olmanın verdiği boşluk bu. şimdi düşünüyorum 18 20 li yaşlarda bir sürü hayalim vardı 25 26 lı yaşlarım için. olmak istediğim yeri ve hayatı izlemiştim uzun süre hyallerimde. ama hep bir pembe dizi kıvamındaydı o zamanki hayallerim. işim vardı arkadaşlarım vardı, akşamları dışarıya çıkıyorduk. süslüydüm belki birazda. sıradan bir işim vardı akşamlara kadar uzamayan. hırsım yoktu hiç hayallerimde sıradan paramı kazanayım gezip eğleneyimdi tüm hayallerim. bakıyorum şimdi o hayallerin neresindeyim diye. evet arkdaşlarım var işm var tamam hayallerimdeki kadar mükemmel değil yaptıgım iş ama iyi yinede. akşamları yemege çıkıyorum canım sıkılınca arayacak görüşecek insanlarım var. aslında düzenli bir hayat dışında herşeyin

bazen birini sevmek istersinde sevemezsinya. işte öyle birşey benim gibi olmak. yanında biri olsun istersin ama kimseye katlanamazsın. herkes mi kusurlu diye düşünüp, sonra asıl senin isteklerinin kusurlu olduğunu anlarsın, böye birşey işte ben olmak. yanlızlığın yerini hiçbirşey doldurmaz da bazen böyle eve gidip sadece yatmak istersin yaüzerini bile çıkartmadan eve atmak istersin kendini işte öyle benim bu hallerim.

cenazeler ne kadar ilginç, yada bana öyle geliyor. daha önce hiç cenazeye katılmadım, yakını ölen birini teselli etmedim, hiç bilmiyorum yani bu işleri. ama bugün biraz anladım. bugün bölümün önünden bir cenaze kaldırıldı. cenazeler evlerdne kaldırılır aslında değil mi, eğer hayatınızı bir üniversiteye ve eğitime adadıysanız cenazeniz ordan kaldırılır sanırım. bugün bölümden emekli prof. lardan birinin cenzesi kaldırıldı. evinden değil burdan. ama neden burdna neden bölümün önünde bir tabut var ve neden bütün hocalar aşşağıda. çok ilginç bence, bir insanın hayatını işine adaması böyle birşey demekki, artık iş olmakdan çıkıp hayatının tamamını oluşturması böyle birşey.

nasıl kitlendim bugün konuşamadım, sonra düşündüm bir yılı aşkın zmandır ingilizce konuşmuyorum nerdeyse hatta son bir yılda sürekli çince çalıştım. ve yolda yürürken bile bunu çince söylesem nasıl söylerim diye düşünüp yürüyordum ki bunu önceden ingilizce için yapardım. bugün parise ilk indiğimde eşantiyon dağıtılan kolalardan aldım sonra mal gibi baktım kızın suratına baktım baktım sonra ne diyecektim diye düşündüm. yabancı bir yerde olduğumun farkındayım yani teşekkürler demeyeceğim ama ne diyeceğim. kitlendim kaldım. zaten gece otobüsde gelirkende sürekli tikleyip uyanıp nerdeyim nereye gidiyoru mkim va ryanımda diye kontrol ettim ki sanki çine giidyomuşum gibi arkdaşlarımı fln bi aradım kimse yok sonra aklıma geldi. demekki daha psikolojik oalrak hazırlayamamışım kendimi fransaya. neyse sonra hostele geldim oda arkaşdaımla konuşmaya çalışıyorum kıza I am from tuerqi dedim sonra durdum turkey dedim. hemen düzelmem laızm 3 gün sonra deneye gidicem şakır şakır konuşuyor olmam lazım.

bugün pişkinliğim üzerimde yine. aslında ilk önce çok heyecanlıydım, nasıl yapsam ne desem bilemedim sadece kapıda sıranın bana gelmesi bekledim. beklerken içerde kıvranan hocanın arka arkaya gelen sorularına cevap vermeye çalışan öğrencilerin seslerini dinledim. hoca bu operatör mü, vektör mü söylesene kızım diye yırtınıp kızdan da mıyır mıyır sesler çıkarken ben dinledim ve daha fazla gerildim. bildiğim duaları okumaya başlamıştım ki sıra bana geldi. ve o kapıdan içeriye girdim. adımı söyledim istikrarlı ilerliyorsunuz siz lafından notumu anladım. beklediğim gibi çok düşüktü, hiç üzülmedim ve kağıdımı incelemeye başladım. çok fazla soru yapmadığım için çok da zor olmadı inceleme kısmı ben incelerken hoca beni tanıdığını ve takip ettiğini belirten bir kaç cümle söyledi bende hımm evet aynı alandayız hocam gibi onaylamalar da bulundum. hocanın beni azarlamasına izin vermeyecektim ona o an karar verdim ve hemen stratejimi belirledim. ilk olarak siz nereden mezunsunuz gibi sorular sordu,

insnalar dışarda eğlenirken şenlikde konserden konsere koşarken ben neden buradayım ? bu sorunun cevabına bakacagız şimdi bende henüz bilmiyorum bulacağım umarım bu yazının sonunda. şimdi şenlikler meşhurdur biliyorsunuz heleki odtüdeyseniz olaydır. bugün o eski günler geldi aklıma şenlikler varken derslere hiç girmezdim. saat 11 gibi kalkar kahvaltımı yapar tatildeymişim gibi keyif çatardım 12 gibi hazırlanmaya başlardım ki, yeni kıyafetler bile alırdım şenlikde giyinmek için. sonra arkdaşlarımla buluşur şenlik alanına çıkardık, ama üzerimizde bir hava bir rahatlık sanki şenliği bizim için düzenlemişler gibi hissederdik. içeceklerimiz elimizde mt sahnesinde coşardık dansederdik kafa sallardık. tam bir tatil havası yaşardım ben şenliklerde. okul hiç yokmuş biz orada eğlenmek için varmışız gibi davranırdım. gece yurda girmezdim. her şenlikde en az beş on insanla tanışırdım. gidip gitarı olan gruplara katılır şarkı söylerdim. oyunlar oynardım. ilk yıllar gerçekten çok çok güzeldi. sonra

evet bir kdramayı daha bitirmiş olmanın verdiği üzüntü içerisindeyken bu kdarama hakkında birşeyler yazıp bu duygularımı p aylaşayım dedim. bildiğiniz gibi kdramalar en fazla 23 24 bölüm oluyor. City Hunter da 20 bölümcükdü. Konusu bence çok çok güzle di hiç sıkılmadan izledim ki ilk bölümden de sardı nerdeyse. İlk olarak başrolllerde Lee min Ho ve Park Min Young vardı. Afişdende anlaşılacağı gibi dizi aynı zmaanda silahlı vurdulu kırdılı fln ama hiç rahatsız etmiyor bunlar. uçan kaçan özel güçlere sahip olan kimse yok. Lee yoon sung intikam için koreye geliyor sonra aşk fln derken işler çok feci karışoyor. spoiler vermemk için anlatmıyorum ama izlediğim diziler içinde başı çekebilecek bir senaryoya sahip. ayrıca ilginçtir ama şimdiye kadar izlediğim en iyi sonlardan biri tabiki kdramalar içinde. biraz kdrama izlediyseniz bu adamların son yazma özürlüsü oldukalrınıda biliyorsunuzdur. ama bunda birazda olsa olmuş gibi. Sonuç olarak şiddetle tavsiye ediyorum bu diziyi.(zaten lee m

Math doesn't suck, you do. Every time I hear someone say "I suck at math," I immediately think he or she is a moron. If you suck at math, what you really suck at is following instructions. devamı....

evet eski elektirikli sobayla olan ikinci ayarlanmış görüşmem sonucu anladım ki, benim o ben. elektrikli soba olan benmişim meğersem. bir de bir süre daha elektrikli soba olarak kalmaya karar verdim. nede olsa kendimi ısıtabiliyorum değil mi?. o değilde yalnızlık en çok istediğim şeymiş ees bana bunu farkettirdi. ne kadarda özlemişim kendimle olmayı. bana benden iyi gelen birşey olmadığını tekrar farkettim. birde herkesin benim için ikinci planda olduğunu birkez daha anladım. afferim bana, şimdi yoluma devam edebilirim.

ilginç bir karşılaşma yaşadım geçen gün ikinci kez. gerçekten kader olabilecek bir ihtimalle karşılaştık ve bunun ikimizde farkındaydık sanırım. benim orada olmam onun iş saatlerinde orada olması ve koskoca binada aynı katta telefonla konuşuyor olmamız. her karşılaşmamız gibi bu karşılaşmada da bir nefes daralması, of neden karşılaştık havaları ama bir yandan da merakla birlikte, konuşmaya can atma durumları yaşandı. neyse ki bunu yaşayan tek ben değildim çünkü karşılaştığım insanı çok iyi tanıyordum. ne yapsam yada ne desem yadırgamayacak biri, çünkü o da beni çok iyi tanıyor sanırım. neyse oturduk bir kahve içtik bu sefer her şey çok daha kolaydı konuşmak ve geçmişten bahsedebilmek. kaç yıl olduğunu ve o yılları konuştuk bu sefer. ortak tanıdıklarımızın ve birbirimizin arkadaşlarının durumlarını rapor ettik birbirimize. eskileri yad etmedik zaten edemezdik ikimiz içinde acı verici olurdu sanırım. uzun sessizlikler yaşadık eskiden olduğu gibi, yine ben kaçtım o kovaladı bu sessizlik

Fotografium Canon 600D profesyonel fotoğraf makinesi hediye ediyor! Yarışmaya katılarak Canon 600D Kit , Manfrotto 055XProb tripod ve Kata123Go-30 fotoğraf çantası kazanma şansı yakalayın! http://blog.fotografium.com/fotografium-canon-600d-hediye-ediyor/ sayfasını ziyaret ederek yarışma hakkında diğer bilgilere ulaşabilirsiniz.