rakoun in santicas

insanların hepsi mi böyle yoksa bizi buna mı inandırdılar, neden mutlu olmaktan korkuyoruz, yada belki siz korkmuyorsunuz, ama ben korkuyorum. Her mutlu olduğumda sürekli dua ederken buluyorum kendimi, birşey olacak korkusuyla. Bir türlü oh bende çok mutluyum diyemiyorum sesli olarak hep içimden diyorum, hep aksi giden birşeyler de var demeye çalışıyorum insanlara. hep o kadarda özenilesi değil, o kadar da mükemmel değil diyorum, ama aslında evet o kadar mükemmel geliyor bazen herşe y. evet bazen herşey çok yolunda ve çok mutlu hissediyorum. Ama nasıl bir nazar korkusu göz korkusu yada işte herşey iyi giderken bir anda herşeyin yerle bir olması korkusu varsa içimde, aşamıyorum bu durumu. bu aralar hep şükrediyorum, ve teşekkür ediyorum. belki dışımdan değil ama içimden hep bunları tekrarlıyorum kendi kendime. arada bir saçmalama yaşamana bak diyorum ama öyle değil, birşey olacak diye korkuyorum, ha birşey olsa atlatamazmıyım, atlatırım atlatırız herşey yoluna girer ama nedense her yo

Hey yeniden, 5 6 günnlüğüne italyay gittim geldim. böyle kısa gezileri seviyorum çok kısa zamanda çok iş halledebiliyoruz. Bu arada GOISA kodunu öğrenmek isteyen olursa yada takıldığı yer yardım edebilecek seviyede coulex excitation enerji hesaplamayı öğrendim. bunulada kalmadım hesapladıgımız matrix elementlerinden shape coexistence bile çalışabilrim biraz zorlasam ama gerçekten zorlamma lazım :D neyse kıa ve güzel bir okulda Padova ya bağlı Legnaro diye bir bölgede, kendisi şehir oldugunu idda ediyor ama yakından uzaktan alakası yok şehirlikle belki, gelişmemiş bir ilçe olabilir ancak. Neyse INFN e gidebilmek için venediğe gidip ordan padova trenlerine binmek lazım, tren zaten 4 euro civarında insnalar venediğe işe gidip geliyor bile olabilir çünkü iki şehir içi otobüs bileti fiyatı sadece. Okul güzel eski arkadaşları görmek daha da iyi geldi. bana nerde oldugumu ne yaptıgımı ve ne yapmam gerektigini hatırlattı. Burayı okusalarda anlamayacaklarını bile bile Grek Marco ve Phillip

Merhaba, blogumu okumayan insanlar. bugün sonunda yazabildigim için çok mutluyum, çünkü sonunda bugün yarıştıgım program yayınlanıyor, ve şu anda yarışmaya katıldıgım zamanki kadar heyecanlıyım. fragmanı açıp açıp senin orda ne işin var diyorum, gülüp kapatıyorum. Neyse konunun yine sonundan başlamadan önce başını anlatayım. 4 ekimde başvuru yaptım yarışmaya ve bir hafta sonra ilk mülakata çağırdılar. Ben şok tabi what the f diyorum içimden çünkü çağırmaları için başvurmamıştım :D neyse gittim hazır çağırılmışken. heyecan level o zamanın leveline göre en üst seviyede. 3 dk konuştuk formun üzerinden geçtik kısaca. öyle ekstrem birşey sormadılar bence sadece formda yazdıkların dogrumu diye bakıyorlar trolmusun salladınmı, fotograftaki sen misin fln gibi. neyse ben çok heyecanlı olunca yarış motoru kıvamında konuşunca benimki dahada kısa sürdü. ben kendimi fazlasıyla ifade ettigimi düşünürken megersem adam söylediklerimi takip edememiş fln. dedi ikinciye çağırırsak daha sakin ol heyecan

Gün geçmiyor ki Türkiye de bir ilginçlik yaşanmasın. ve ben bundan etkilenmeyeyim. Bu sabah KHK ile iyi mi kötü mü bilmediğim bir karar okudum. KHK diyorki artık öyp yok hepiniz 50d lisiniz. bende okudum eyvallah dedim. ama karar bunla kalmıyordu tabi ki, talep dahilinde 15 gün içinde üniversitelerinize döneceksiniz de diyordu. durdum düşündüm,50d li olrak beni konya da çalıştırmazlar ki. Yani bu durum da seçeneklerimiz şunlar ; 1. Konyaya dönüp 50d li olarak 2 yılda doktora mı tammalayıp eyvallah diyip ayrılacagım, ki zaten ayrılmak istediğimi yedi düven biliyordu. 2. Konya beni 50d li olarak almaz, çünkü kendisi doktora egitimi veremiyor, mantıklı değil 50d olarak bizi elinde tutması. bizi işten çıkartır, bende eyvallah der yine yoluma bakarım. 3. Konya 50d li oalrak alıp birde kadromuzu 33 e çevirir :( ki bunu yaparsa konyada kalmak zorunda kalırım önümüzdeki 6 yıl boyunca. (en kötü seçenek bu) Bence bu kararın pozitif yönleri var : 1- Anlaşmamız bozuluyor 50d olunca, yani taz

1- you will have a ass like a plate 2- you will lose or gain a weight- choose losea weight 3- you will hate some people. 4- you will hate facebook, because it stole your time. 5- you will hate the new episodes of your favorite series. 6- you will fall in love with your computer. 7-you will probably hava a pain in your elbow, bcs of writing in the laptop. 8-if there is a probability to start relationship with someone, you will go away from him /her. 9-....

Sayın rus okuyucu, belli ki rus değilsin ve türkçen iyi , hacı ben girmiyorum senin kadar bloga, sen niye giriyorsun. Bu arada çember daralıyor lokaysonunu ülke bazında bulduktan sonra Iphone ve safari kullandığını da fark ettim ,yani sayı bir kaç milyona düştü bir de türkçe bildiğini sayardak, bir kaç yüz bine düşebilir. Sonunda seni bulacağım hahahahahha! :D :D

hey there ! Kimsenin okumadığı bloğuma yine de entry girerek kendi kendime konuşmuş oluyrum ama olsun. bu da birşeydir. Nasıl olsa kimse okumuyor diye özgece yazıyorum yani tüm dilbilgisi kurallarını yıkarak ve cümleleri tersinden kurarak. Neyse evet bu japonyadaki ilk haftamı doldurma yazım olsun. neler gördüm neler hissettim ne düşündüm bir yazayım da sonra okur okur hatırlarım dedim. ilk geldiğimde çok beğendim tokyoyu çünkü çok çok çok kolaydı gitek istediğim yeri bulmak. Muhtemelen bu yazıyı okuyorsanız zaten bizim işleri biliyorsunuz, ama yinede gün  içinde pek laboratuardan çıkmadığımı ve aslında toplamda sadece iki bçk günü tokyo sokaklarında geçirdiğimi hatırlatayım. İlk olarka, Japonlar için radyasyon önemli bir konu fazlası ile önemlibir konu. Çok canları yandıgı için radyasyondan hatırlarsınız son Fukuşima olayını, güvenlik önlemlerini abartmışlar ama iyiyde yapmışlar. Tabi bizim işimiz yat radyasyon kalk radyasyon olduğu için deney alanına girene kdar bir kaç kapıda

Pardon kimsin ya bir gizli fln birşey yaz. türkiyeden daha çok rusyadan ziyaretçi var hemde her seferinde farklı bir yazı. artık iyice merak etmeye başladım. Anonim olara kfln birşeyler yaz da ses ver.

yine bir depresyon günlerinden merhaba. Artık gidip bir tedavi olmanın vakti geldi sanırım, geçmeyen bir depresyondayım aylardır. anlık mutlu oluyorum ama genelde hissizim. mutsuz değil hissiz. Hiç bir şey hissetmiyorum, biri bana sataşsa da kavga etsem sinirlensen diyorum mesela. yada güzel bir eşya olsa da sevinsem mutlu olsam ama yok olmuyor. daha dogrusu olaylar oluyor ama ben hiçbir şey hissetmiyorum ne mutlu olabiliyorum ne sinirli. böyle kapana kısılmış gibi bir ruhum var. kurtulamıyorum anlatamıyorumda halimi. Evet işim var iyiyim param var sağlığım yerinde arkadaşlarım var ama olmuyor, yıllarca böyle hiç heyecanlanmadan hiç hissetmeden yaşayacağım diye çok korkuyorum. ayrıca insanlara bunlardan bahsetmekte istemiyorum, herkesin derdi kendi başını aşmış durumda zaten. ve söyleyecekleri şeyler benim düşüncemi de değiştirmeyecek onu da biliyorum sanırım. evet benden kötü durumda olanlar var, ama bu benim bu umursamazlık ve hissizlik durumumu değiştirmiyor. Heyecanlanmak ist