rakoun in santicas

Aklımda yine düşünceler düşünceler. bir yandan mutluyum bir yandan mutsuz. bir yandan unutuyorum bir yandan hersey dün gibi aklımda. Nasıl oluyorda yıllar önce hatırlayamadığım şeyler şimdi aklıma geliyor anlayamıyorum. BEynim normal çalışmıyor. Olmuyorsa olmuyor, kabullenmek lazım. Bir düğün daha atlattım, en afillisinden. Sorular hep aynı, sıra ? ne zaman? ama cevap yok, çok uzun zamandır. Düşünemiyorum bile biriyle evlendiğimi yıllardır. Bir kere düşünmüştüm evlenmeyi, kendimi bu fikre alıştırmıştım,ev kızı ile çalışan arası birşey olacaktım, küçük evimiz olacaktı bende hem işe gidip kariyer yapıp hem ev ile ilgilenecektim. Diğer insanlar gibi olacaktım. Sonra bitti bu hayallerim. Yapamayacağımı anladım, yapabilsem o zaman yapardım, o zaman yapamadan şimdi nasıl yaparım bilmiyorum. Arada özeniyorum hayatını kuran insanlara, hayatını paylaşacak kadar birbirine güvenen insanlara. Sonra bende güveniyorum, olmuyor, onlar bana güvenmiyorlar. Bir şekilde güven vermiyorum insanlara, b

Ben senden önce ölmek isterim. Gidenin arkasından gelen gideni bulacak mı zannediyorsun ? Ben zannetmiyorum bunu. İyisi mi, beni yaktırırsın, odanda ocağın üstüne korsun, içinde bir kavanozun. Kavanoz camdan olsun, şeffaf, beyaz camdan olsun ki içinde beni görebilesin... Fedakarlığımı anlıyorsun: vazgeçtim toprak olmaktan, vazgeçtim çiçek olmaktan senin yanında kalabilmek için. Ve toz oluyorum yaşıyorum yanında senin. Sonra, sen de ölünce kavanozuma gelirsin. Ve orda beraber yaşarız külümün içinde külün, ta ki bir savruk gelin yahut vefasız bir torun bizi oradan atana kadar... Ama biz o zamana kadar o kadar karışacağız ki birbirimize, atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz yan yana düşecek. Toprağa beraber dalacağız. Ve bir gün yabani bir çiçek bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse sapında muhakkak iki çiçke açacak: biri sen, biri de ben... Nazım Hikmet Ran

sende gördüğümü görecekler diye ödüm kopuyor. Ö. Asaf

Delirmek ince bir çizgi, sabırın bittiği noktada başlıyor. özellikle vazgeçemediginiz ve inatla dürdürdüğünüz zaman birşeyleri. Delirmek çok ince bir çizgi. Sabrımın sonundayım, sakin kalmaya çalışıyoru mama olmayacak sanırım, ben verdikçe üstüme geliyor ben verdikçe ben tamam dedikçe üstüme geliyor. Annemden babamdan görmediğim baskıyı üerimde hissediyorum ve ben buna katlanabilecek bir insan değilim. Evet bir çok insan bunu sevgi olarak kıskançlık olarak tanımlar ama ben değil. Benim için sınırlarımın başkası tarafından çizilmesi delirmem için yeterli bir nedenken sınırlara bile ses çıkartmadan üzerime gelinemsine dayanamıyorum. Evet diğer insanlar gibi değilim, ve olmayacagım olamam deliririm. Bütün yaşam sevincimi kaybederim. Başkası gibi davranamam ben böyleyim. Artık bunun kabul edilmesi ve etrafımdaki insanlarla kıyaslanmamayı istiyorum. resmen insanlardan nefret ettim kıyaslandığım için. Ben Biz herkes değiliz sözüyle büyüdüm ve bunu çok benimsedim. ben herkes değilim, herk