Delirmek
Delirmek ince bir çizgi, sabırın bittiği noktada başlıyor. özellikle vazgeçemediginiz ve inatla dürdürdüğünüz zaman birşeyleri.
Delirmek çok ince bir çizgi.
Sabrımın sonundayım, sakin kalmaya çalışıyoru mama olmayacak sanırım, ben verdikçe üstüme geliyor ben verdikçe ben tamam dedikçe üstüme geliyor. Annemden babamdan görmediğim baskıyı üerimde hissediyorum ve ben buna katlanabilecek bir insan değilim.
Evet bir çok insan bunu sevgi olarak kıskançlık olarak tanımlar ama ben değil. Benim için sınırlarımın başkası tarafından çizilmesi delirmem için yeterli bir nedenken sınırlara bile ses çıkartmadan üzerime gelinemsine dayanamıyorum. Evet diğer insanlar gibi değilim, ve olmayacagım olamam deliririm. Bütün yaşam sevincimi kaybederim. Başkası gibi davranamam ben böyleyim. Artık bunun kabul edilmesi ve etrafımdaki insanlarla kıyaslanmamayı istiyorum. resmen insanlardan nefret ettim kıyaslandığım için.
Ben Biz herkes değiliz sözüyle büyüdüm ve bunu çok benimsedim. ben herkes değilim, herkes istediğini yapabilir beni ilgilendirmez ben herkez değilim ve olmayacagım. olmaya zorlandıkça kaçıp gidesim geliyor, bence bu bana yapılmamalı. Biraz uzaktan sevilmeliyim ben biraz serbest bırakılarak biraz baskı kurmadan biraz güvenle.
Güven çok öenemli, bir insan bir insana neden güvenmez ki ! çünkü içten içe kendini bilir.
Ben kendimi biliyorum, ben nasılsam karşımdaki de öyledir diyorum ama bunu dediğim insanlar benim düşündüğüm gibi olmadıklarını gözüme sokuyorlar herseferinde.
Ben kendime ne kadar güveniyorsam sanada o kdar güveniyorum, Sende kendine ne kadar güveniyorsan bana da o kadar güven. Yoksa ben çok yoruldum, devam edemeyeceğim, şu yaşıma gelmişim rüştümü ispatlamışım, gelipde ergenler gibi kısakançlık çekecek sınırlamalar konulacak yaşda değilim. yada koyacak yaşda değilim.
Bu iki oluyor, ilkini de çok net hatırlıyorum, ama üçde durmam durdurmamda. Üzüntümden ölsemde durmam yapamam.
Romantik bir insan değilim, aşk acısının çok acı birşey olduğunu da düşünmüyorum, çok acı olsada o acıyı çekerim hiç problem değil ama kendime olan saygımı yitiripde yaşayamam.
Bizim yaşlarımızda intihar eden insanlara bakıyorum, aşk acısında terk edilmekden değil, kendilerine olan saygılarını yitirmekden, mutsuzlukdan ölüyorlar.
Başkası için ölme yaşını ve mantığını geçeli çok oldu, artık kendim için yaşıyorum, kendi doğrularımla ve gerçekten fazlası ile büküldüm daha fazl bükülemeyeceğim sanırım, kırılmanın sınırındayım.
Delirmek çok ince bir çizgi.
Sabrımın sonundayım, sakin kalmaya çalışıyoru mama olmayacak sanırım, ben verdikçe üstüme geliyor ben verdikçe ben tamam dedikçe üstüme geliyor. Annemden babamdan görmediğim baskıyı üerimde hissediyorum ve ben buna katlanabilecek bir insan değilim.
Evet bir çok insan bunu sevgi olarak kıskançlık olarak tanımlar ama ben değil. Benim için sınırlarımın başkası tarafından çizilmesi delirmem için yeterli bir nedenken sınırlara bile ses çıkartmadan üzerime gelinemsine dayanamıyorum. Evet diğer insanlar gibi değilim, ve olmayacagım olamam deliririm. Bütün yaşam sevincimi kaybederim. Başkası gibi davranamam ben böyleyim. Artık bunun kabul edilmesi ve etrafımdaki insanlarla kıyaslanmamayı istiyorum. resmen insanlardan nefret ettim kıyaslandığım için.
Ben Biz herkes değiliz sözüyle büyüdüm ve bunu çok benimsedim. ben herkes değilim, herkes istediğini yapabilir beni ilgilendirmez ben herkez değilim ve olmayacagım. olmaya zorlandıkça kaçıp gidesim geliyor, bence bu bana yapılmamalı. Biraz uzaktan sevilmeliyim ben biraz serbest bırakılarak biraz baskı kurmadan biraz güvenle.
Güven çok öenemli, bir insan bir insana neden güvenmez ki ! çünkü içten içe kendini bilir.
Ben kendimi biliyorum, ben nasılsam karşımdaki de öyledir diyorum ama bunu dediğim insanlar benim düşündüğüm gibi olmadıklarını gözüme sokuyorlar herseferinde.
Ben kendime ne kadar güveniyorsam sanada o kdar güveniyorum, Sende kendine ne kadar güveniyorsan bana da o kadar güven. Yoksa ben çok yoruldum, devam edemeyeceğim, şu yaşıma gelmişim rüştümü ispatlamışım, gelipde ergenler gibi kısakançlık çekecek sınırlamalar konulacak yaşda değilim. yada koyacak yaşda değilim.
Bu iki oluyor, ilkini de çok net hatırlıyorum, ama üçde durmam durdurmamda. Üzüntümden ölsemde durmam yapamam.
Romantik bir insan değilim, aşk acısının çok acı birşey olduğunu da düşünmüyorum, çok acı olsada o acıyı çekerim hiç problem değil ama kendime olan saygımı yitiripde yaşayamam.
Bizim yaşlarımızda intihar eden insanlara bakıyorum, aşk acısında terk edilmekden değil, kendilerine olan saygılarını yitirmekden, mutsuzlukdan ölüyorlar.
Başkası için ölme yaşını ve mantığını geçeli çok oldu, artık kendim için yaşıyorum, kendi doğrularımla ve gerçekten fazlası ile büküldüm daha fazl bükülemeyeceğim sanırım, kırılmanın sınırındayım.
Yorumlar
Yorum Gönder