rakoun in santicas

Deliriyorum sanırım ilk kez mutlu insanları kiskanacak kadar mutsuzum. Kahkaha atmayali aylar içten gulmeyeli haftalar tebessüm  etmeye li günler oldu sanki. İçim sıkılıyor, çözümünü bildiğim problemi çözemiyorum. Elim varmıyor dilim varmıyor çözmeye korkuyorum, sanki çözümde bundan mutsuz olabilirmisim gibi. Kabullenmem gereken gerçekler var mesela mutlu değilim mesela negatifim mesela karar vermem gerekiyor, mesela insanlari da mutsuz ediyorum. Ve bazı problemler konusuluncada çözülmüyor. Olmayınca olmuyor kabul etmek lazım Olmayınca olmuyor.a

ERKEĞİN narsisti âşık olmayagörsün ince ince incitir, zedeler sevdiğini, yemeğine zehir karıştırır gibi. Aşkla, alkolle, meyveyle, şekerle damıtılmış ağulu kokteyller ısmarlar sevdiğine. Sevgili ya da eş, hangisi ise duruma göre, bilmeden, hissetmeden, her gün biraz biraz alır bu zehirden. Usulca olur tükenişi, sinsice gerçekleşir kişiliğinin ölümü. Her gün biraz daha kaybeder gücünden, tahayyülün den, gerçekleştirmek istediklerinden. Sevgili ya da eş bilmez ki erkeğin narsisti içine alır, usulca kurutur kadınını. Kendine bağımlı kılarak yapar bunu. Kendine danışılmadan yapılan her şeyi eleştirir. Bağımsızlığı sevmez. Ne var ki bağımsızlığı sevmediğini açlıkça dile getirmez. Tam tersine, ‘Elbette’ diye gürler: Elbette kadınımı bağımsız isterim ben. Kendi ayakları üzerinde dursun, vurdu mu inletsin, çatır çatır! Ne var ki pratikte, gündelik yaşamın rutininde ve iki kişilik hayatların mahremiyetinde, birden tersine döner pusula. Erkeğin narsisti lafa gelince bağımsız kadın