Yaz'dan kalma bir günde

Aklımda yine düşünceler düşünceler. bir yandan mutluyum bir yandan mutsuz. bir yandan unutuyorum bir yandan hersey dün gibi aklımda. Nasıl oluyorda yıllar önce hatırlayamadığım şeyler şimdi aklıma geliyor anlayamıyorum. BEynim normal çalışmıyor.
Olmuyorsa olmuyor, kabullenmek lazım.
Bir düğün daha atlattım, en afillisinden.
Sorular hep aynı, sıra ? ne zaman?
ama cevap yok, çok uzun zamandır. Düşünemiyorum bile biriyle evlendiğimi yıllardır. Bir kere düşünmüştüm evlenmeyi, kendimi bu fikre alıştırmıştım,ev kızı ile çalışan arası birşey olacaktım, küçük evimiz olacaktı bende hem işe gidip kariyer yapıp hem ev ile ilgilenecektim. Diğer insanlar gibi olacaktım. Sonra bitti bu hayallerim. Yapamayacağımı anladım, yapabilsem o zaman yapardım, o zaman yapamadan şimdi nasıl yaparım bilmiyorum. Arada özeniyorum hayatını kuran insanlara, hayatını paylaşacak kadar birbirine güvenen insanlara. Sonra bende güveniyorum, olmuyor, onlar bana güvenmiyorlar.
Bir şekilde güven vermiyorum insanlara, bir şekilde oluyor bu işler.
Bir kere kopunca bitiyor yavaş yavaş herşey.
Ama bir kere çok yaklaşmıştım normal olmaya, olmadı benim normalim onun anormal sınırlarındaydı.
Şansımda zor yoldan gitmek varmış olsun, bir açıdan benim seçimim oluyor bu yollar hep. Yalnız değilim aslında, ama öyle hissediyorum. güven önemli, güven.
Bakalım ne zaman tekrar düşüünrüm böyle şeyleri, bir fotograf tetikler belki tekrar, yada ansızın önüme düşen eski bir sinema bileti. Bir bir kurtulmalı bunlardan.