bok böceğinin hikayesi.

acıklı bu ara herşey, depresif yazılar şiirler.
okuyan yoksa benden başka ne fark eder ki.
kimsenin hayatına ışık değilim sonuçta.
benim ki saf karanlık.
hep karanlık sanki.
o değilde okuyorum arada.
ekinoks geliyor aklıma
sahi hangi gündü ekinoks,
gecenin de gündüzün de hatrının kalmadığı gün.
her yer de eşit mi gerçekten gece ve gündüz
bana hiç eşit gelmeyecekmiş gibi geliyor.
geceler uzamaya mı başladı çoktan.
bilmiyorum.
kafam artık karışık bile değil.
boş karanlık.


Aslında çok birşey değişmedi sanki,
işte birde şu her seferinde paylaşma isteğim olmasa
alışacağım bile duruma.
ama işte bunu da bilsin bunu da görsün,
her seferinde elinin gittiği bir telefon.
ben yine de biriktiriyorum anılarımı,
gün gelir biri dinlemek ister belki,
gün gelir biri bakmak ister fotoğraflara
belki biri merak eder.
ben merak ederim mesela.
gün gelir kendime hatırlatırım elimin nasıl boş kaldığını
öyle ya unuturum ben bu günleri
gün gelir eski halime dönerim.
o zaman bu resimlere bakar hatırlarım nasıl paylaşılmadıklarını.
o zaman anlarım belki,
gidenin çoktan gittigini


zaman geçer ben devam ederim bir şekilde ,
hep olduğu gibi
bir aydınlık olmasa da etraf
alacakaranlıkda iyidir.